- Jednym z przejawów wpływu języka ogólnego na polszczyznę ludową jest powstanie ogniwa pośredniego między nimi, a mianowicie gwary miejskiej.
- Posługują się nią mieszkańcy okolic podmiejskich, a także przybysze ze wsi, którzy niedawno osiedlili się w miastach.
- Nie wyzbyli się oni jeszcze całkowicie gwary, ale przyswoili już pewien zasób środków języka ogólnego.
- Na podłożu scalenia tych sprzecznych elementów powstaje odmiana językowa charakteryzująca się w zakresie wymowy, fleksji i słowotwórstwa zbieżnością z gwarami ludowymi, natomiast w dziedzinie doboru słownictwa – podobieństwem do języka ogólnego.
- Spośród polskich gwar miejskich najlepiej poznana jest gwara warszawska, co zawdzięczamy językoznawcy – profesorowi Bronisławowi Wieczorkiewiczowi, który uczynił ją przedmiotem badań naukowych oraz pisarzowi Stefanowi Wiecheckiemu, wyzyskującemu ją jako tworzywo literackie.
- System gramatyczny gwary miejskiej wykazuje wiele naleciałości ludowych, mazowieckich, np. mieszanie grup ke, ge i kie, gie (np. lewe nogie), stosowanie końcówki -amy (np. rękamy), przyrostka -ak (np. schaboszczak).
- Słownictwo gwary warszawskiej opiera się w zasadzie na zasobie słownym języka ogólnego, wyróżnia się jednak sowitymi cechami:
- ubóstwem wyrazów abstrakcyjnych,
- bogatą synonimiką nazw odnoszących się do zjawisk codziennych,
- intensywnym zabarwieniem emocjonalnym wyrazów,
- używaniem przezwisk,
- wprowadzaniem wyrazów obcych w formie zniekształconej.