- Utwór jest jedną z form ucieczki od wojny.
- Brak w nim typowego katastroficznego wojennego obrazowania.
- Wiersz powstał w czasie pobytu poety w szpitalu.
- Podmiot liryczny ucieka w nim przed wojenną rzeczywistością we wspomnienia.
- Utwór przynosi impresjonistyczny ciąg wizji, kojarzących się z odległym, pełnym radości i niefrasobliwości światem.
- Tytuł i motyw tańca został zaczerpnięty z francuskiej piosenki ludowej o moście w Awinionie, na którym panowie i panie oddają się uciechom życia i zachwycają otaczającym ich światem.
Ten wiersz jest żyłką słoneczną na ścianie
jak fotografia wszystkich wiosen.
Kantyczki deszczu wam przyniosę —
wyblakłe nutki w nieba dzwon
jak wody wiatrem oddychanie.
Tańczą panowie niewidzialni
«na moście w Awinion».
Zielone, staroświeckie granie
jak anemiczne pąki ciszy.
Odetchnij drzewem, to usłyszysz
jak promień — naprężony ton,
jak na najcieńszej wiatru gamie
tańczą liściaste suknie panien
«na moście w Awinion».
W drzewach, w zielonych okien ramie
przez widma miast — srebrzysty gotyk.
Wirują ptaki płowozłote
jak lutnie, co uciekły z rąk.
W lasach zielonych — białe łanie
uchodzą w coraz cichszy taniec.
Tańczą panowie, tańczą panie
«na moście w Awinion».