W poematach, podobnie jak w lirykach, poruszał Norwid tematykę człowieka tragicznego, np.:
- „Promethidion” („potomku Prometeusza”) 1851,
- „Quidam” („ktoś”) 1855,
- „Garstka piasku” 1858,
- „Rzecz o wolności słowa” 1869,
- „A Dorio ad Phyrygium” („Od doryckiego do frygijskiego”) 1871.
„Promethidion. Rzecz w dwóch dialogach z epilogiem”, napisany w 1850 roku, wydany zaś rok później to to poemat, traktat dydaktyczny, w którym Norwid wyłożył własną koncepcję sztuki, a jako jej źródło wskazał pracę wykonywaną przez całą ludzkość, zbiorowość, bowiem za poetę największego uważał prosty lud, z utalentowaną jednostką, która wyraża uczucia i aspiracje wszystkich.
Zgodnie z takimi założeniami sztuka stanowiła łącznik między pracą fizyczną i umysłową, materią i duchem, odrębnością narodową i kulturą uniwersalną, jednostką i społeczeństwem.