Zygmunt Ławrynowicz
(14 października 1925, Poniewieże, Litwa Kowieńska – wrzesień 1987, Londyn, Wielka Brytania)
Poeta emigracyjny, tłumacz poezji i prozy.
Publicysta, redaktor pism
W czasie wojny opuścił kraj przez Niemcy, Jugosławię i Austrię.
Był żołnierzem Armii Andersa.
Początkowo zamieszkał w Irlandii, następnie trafił do Anglii Londynu.
Tam zdał maturę (1947), studiował ekonomię i nauki polityczne, był bankowcem, ale w kręgu zainteresowań miał literaturę, redagował pismo polskich studentów nazwane początkowo „Życie Akademickie”, później „Merkuriusz Polski – nowy, ale dawnemu wielce podobny”, był też współredaktorem „Życia”, pisał do czasopism w kraju: „Po Prostu”, „Przeglądu Kulturalnego”, „Tygodnika Powszechnego”, „Więzi”, „Znaku” i Zebry”.
Pierwszy tomik wierszy opublikował w 1953 roku pod tytułem „Epitafium jesieni”, napisał też „Błędne Ogniki”, „Kwiat Lotosu”, „Trujące jagody, czyli Helga”.
Nazywany niepokornym, niepogodzonym z zaistniałą rzeczywistością.