- Wiersz ze zbioru „Zwierciadło nocy” z 1928 roku.
- Przykład liryki bezpośredniej, podmiot liryczny ujawnia swoją obecność.
- Utwór przypomina charakterem sielankę.
- Prezentuje rzeczywistość poprzez okulary zakochania.
- Wiersz jest jednym z najbardziej znanych utworów miłosnych autorki.
- Symbolem miłości w wierszu jest biały żagiel.
- Dla zakochanych istotne jest ty i teraz.
- Uroki rzeczywistości obrazuje poetka za pomocą rozróżnienia wczoraj-dzisiaj.
- To teraźniejsze jest znane, bliskie i piękne.
- Sprzymierzeńcem miłości jest natura.
- Poetka zastosowała obrazowanie impresjonistyczne.
- wiersz jest subiektywnym zapisem chwili,
- dominuje błękit, kolor niebieski, charakterystyczny dla impresjonistów.
- W wierszu odnaleźć można odniesienia do tematyki seksualnej, potwierdzonej zapachami i dźwiękami.
- Utwór łączy elementy poezji, muzyki, malarstwa (jest zjawisko tzw. korespondencji sztuk).
Zniknie nad brzegiem, ujdzie za skały
Żagiel, w błękicie jak skrzydło — biały
na rozpalonym zboczu rozścielę
wiatr przedwieczorny pachnące ziele,
niską buczyną, ostrym jałowcem
wstrząśnie nad dzikim, górskim manowcem.
Dom jest daleko, świat jest daleko,
Za zapomnienia górą i rzeką:
nic nam nie grozi, nikt o nas nie wie:
ptak w migdałowym ukryty drzewie
potrząsa skrzydłem i gwiżdże z cicha ,
Zdeptany piołun wonią oddycha.
Połóż mi rękę pod senną głowę.
Wczoraj — zginęło, dzisiaj — jest nowe,
jutro — pod żaglem białym na głębi.
Jesteśmy wolni, jesteśmy sami
śród ziół pachnących, pod błękitami.
Koniki polne w kamieniach dzwonią,
Serce zamiera, jak ptak pod dłonią,
Czas coraz pustą napełnia czaszę…
Wczoraj — zginęło, dzisiaj jest nasze,
a jutra nie chcę widzieć za mgłami
oczy, zamknięte pocałunkami.