- Mezopotamia (ok. 4000 -323 r. p. n.e.)
- architektura sakralna,
- pałace z wewnętrznymi dziedzińcami i ogrodami,
- zabudowa miejska (fosy, mury obronne, cytadele, bramy wjazdowe),
- materiał budowlany – gliniane cegły zdobione glazurą ceramiczną.
- Egipt (ok. 3100-323 r. p. n.e.)
- architektura sakralna (budynki o wnętrzach kolumnowych z wejściem między dwoma pylonami),
- grobowce faraonów (piramidy schodkowe, mastaby),
- budulec (kamień, naturalne skały, trzcina wypełniana gliną).
- Grecja (ok. XVII – I w. p.n.e.)
- budowle mieszkalne z paleniskiem i kolumnowym portykiem,
- grobowce szybowe,
- pałace z salami kolumnowymi,
- kolumny w porządkach:
- doryckim,
- jońskim,
- korynckim,
- architektura miejska,
- budulec (kamień i marmur).
- Rzym (ok. VIII w. p.n.e. – 476 r. n.e.)
- akwedukty,
- łuki triumfalne,
- wille,
- świątynie na wysokich cokołach,
- podziemne, kute w skale groby (katakumby),
- udoskonalenie technik budowy (wynalezienie cementu),
- zastosowanie sklepień kolebkowych i kopuł,
- budynki użyteczności publicznej.
- Bizancjum (ok. IV w. – 1453 r.)
- świątynie chrześcijańskie na planie centralnym, podłużnym lub krzyża,
- orientacja budowli sakralnych – usytuowanie od wschodu absydy z ołtarzem, a od zachodu przedsionka z chrzcielnicą.
- Romanizm (ok. VI w. – XIII w.)
- masowe kościoły o grubych murach, niewielkich półokrągłych oknach, przykryte sklepieniem kolebkowym, półokrągłym lub krzyżowym,
- wnętrze dzielone na segmenty za pomocą ciągu kolumn.
- Gotyk (ok. VI -XIII w.)
- monumentalna architektura sakralna,
- barwne witraże,
- wynalezienie ostrołuku, umożliwiającego budowę wysokich budowli,
- sklepienie krzyżowo-żebrowe,
- kamienne dekoracje architektoniczne,
- warowne miasta.
- Renesans (ok. XV w. – XVI w.)
- dbałość o lekkość, harmonię i proporcje budowli,
- odnowa wzorców antycznych,
- wykorzystywanie elementów klasycznych porządków architektonicznych,
architektura pałacowa,
popularność willi.
- Barok (koniec XVI w. – połowa XVIII w.)
- złożoność planów konstrukcyjnych budowli,
- spiralnie kręcone kolumny,
- falujące fasady,
- odwrót od wartości klasycznych,
- bogactwo dekoracji,
- monumentalizm.
- Klasycyzm (ok. 1760 -1830 r.)
- odrzucenie bogactwa form,
- prostota, harmonia, oszczędność dekoracji,
- odnowienie wzorców antycznych,
- nowe typy budowli:
- szkoły,
- kamienice,
- domy bankowe i handlowe.
- Historyzm i nowe tendencje (XIX w.)
- style nawiązujące do minionych epok:
- neoromanizm,
- neogotyk,
- neobarok,
- neoklasycyzm,
- nowe koncepcje:
- orientalizm,
- egzotyzm,
- eklektyzm,
- łączenie stylów historycznych,
- konstrukcje z żelaza i szkła.
- style nawiązujące do minionych epok:
- Secesja (ok. 1895-1905 r.)
- idea projektowania budynku z całym wyposażeniem,
- motywy roślinne, organiczne,
- faliste gzymsy i linia okien,
- nieregularne fasady,
- bogata ornamentyka.
- De Stijl (1917-1931 r.)
- proste, oszczędne formy brył,
- popularyzacja taniego, dostępnego budownictwa,
- wykorzystywanie nowoczesnych materiałów,
- stosowanie konstrukcji szkieletowych.
- Bauhaus (1919-1934 r.)
- idea funkcjonalnej architektury,
- projekty uwzględniające potrzeby człowieka,
- uwzględnianie warunków otoczenia,
- pierwsze nowoczesne szkoły projektowania.
- Art déco (lata 20. i 30. XX wieku)
- symetria, geometryzacja bryły,
- dekoracje podporządkowane funkcji i materiałowi,
- inspiracje:
- secesją,
- kulturą orientalną,
- antykiem,
- kubizmem,
- folklorem.
- Konstruktywizm (20. i 30. lata XX wieku)
- podkreślanie cech konstrukcyjnych obiektu,
- fascynacja przemysłem,
- monumentalizm.