Wiersz obrazuje ludzkie życie, poeta opowiada o błędach i cierpieniach każdego człowieka. W życiu tak bywa, że nieraz człowiek zbacza z dobrej, właściwej drogi, istotne jest jednak to, by wytrwale iść naprzód, naprawiać błędy i szukać właściwych rozwiązań.
Warto też pamiętać, że osiągamy nieraz zupełnie inne cele, niże te wytyczone i te które chcieliśmy zdobyć, to taka właściwość człowieka, ale ważne jest by żyć, poznawać, cieszyć się z tego, co udało się zdobyć.
Podmiot liryczny przyjmuje rolę nauczyciela, doradcy, człowieka mądrego i doświadczonego, znającego życie i świat, słowami „Niech cię nie niepokoją” uspokaja każdego z nas, a stwierdzeniem „Każdy z nas jest Odysem, co wraca do swej Itaki” przypomina o wędrówce przez życie, którą odbywa każda jednostka, wybierając własną drogę, kształtując osobistą hierarchię wartości czy podejmując realizację marzeń.
Poeta pokazuje, że droga każdego z nas to powrót do Itaki, to szereg przeszkód czy ludzi, którzy nam to utrudniają, to niebezpieczeństwa, czasem dotkliwe cierpienie, nieraz samotność i smutek.
Poeta sięgnął po mit o Odysie i jego wędrówce, bo o motyw uniwersalny i ponadczasowy, a wędrówka ta to, jak wcześniej wspomniano, metafora życia.
Wiersz to trzy czterowersowe strofy, w dwóch pierwszych wersy liczą po siedem sylab, w ostatnie występuje przewaga ośmiosylabowych wersów. Rymy są krzyżowe, ale w pierwszej i drugiej strofie rymują się wers drugi z czwartym (śmiało/chciało, błędy/wszędy), w strofie trzeciej rym krzyżowy jest regularny (napisem/Odysem, taki/Itaki).
Niech cię nie niepokoją
Cierpienia twe i błędy.
Wszędy są drogi proste,
Lecz i manowce są wszędy
O to chodzi jedynie,
By naprzód wciąż iść śmiało,
Bo zawsze się dochodzi
Gdzie indziej, niż się chciało
Zostanie kamień z napisem
Tu leży taki a taki.
Każdy z nas jest Odysem,
Co wraca do swej Itaki.