- Kaznodziejstwo, to wpajanie innym sposobu pojmowania i praktykowania wiary,
- Uprawiane jest w Polsce od „zarania dziejów”.
- Już w połowie X wieku wygłaszano kazania w języku rodzimym – „słowiańskim”dla plemion nadodrzańskich,
- Dotyczyły one nauki przykazań, od tego pochodzi nazwa kaznodziejów, czyli „głosicieli kaźni”),
- W kazaniach były także nagany błędów pogańskich oraz zachęty do gorliwej służby Kościołowi i władcy,
- Wygłaszano je przede wszystkim w dużych ośrodkach, w miejscowościach mniejszych zdarzało się to jedynie sporadycznie,
- Rzadko tej spisywano te wystąpienia.
- Wiek XIII przyniósł szereg zmian w tym zakresie,
- Wówczas już w chrześcijaństwie zachodnim ustalony został porządek kazań w obrębie roku kościelnego,
- Kazania zyskiwały na swej formie, coraz częściej nadawano im cechy sztuki retorycznej,
- „Ars praedicandi” wymagała, by kazania miały logiczną strukturę i efekty retoryczne,
- Szczególną uwagę odgrywały składniki prozy rytmicznej i rymowanej.
- Treść dostosowywano do słuchaczy, ich poziomu intelektualnego,
- Wykształconym proponowano rozumowanie abstrakcyjne i alegoryczne, ludowi przytaczano przykłady z życia codziennego,
- Wykorzystywano bardzo często anegdotę, baśń i bajkę,
- Rozpowszechnienie kazań szło tropem zakonów, tzw. żebraczych: franciszkanów i dominikanów,
- W Polsce – dominikanie działali od 1222 roku w Krakowie, potem na Śląsku, Mazowszu, Pomorzu i na Rusi,
- Franciszkanie pojawili się w Polsce najpierw we Wrocławiu i Krakowie, następnie w innych grodach Śląska, Małopolski i Wielkopolski oraz na Pomorzu.