PRZEZ KRESY
monotonnie koń głowę unosi
grzywa spada raz po raz rytmem
koła koła
zioła
terkocze senne półżycie
drożyną leśną łąkową
dołem dołem
polem
nad wieczorem o rżyska zawadza
księżyc ciemny czerwony
wołam
złoty kołacz
nic nie ma nawet snu tylko kół skrzyp
mgława noc jawa rozlewna
wołam kołacz złoty
wołam koła dołem polem kołacz złoty
“Przez kresy” wiersz obrazujący wieś.
Elementami tego typowego wiejskiego życia są:
- koń ciągnący wóz,
- tło to łąka i rżysko graniczące z niebem.
Muzyczność, zestrój dźwiękowy, jednolitość obrazowania, powtórzenia, stwarzają atmosferę snu.
Brak interpunkcji zaciera odrębność zdań.
Wszystko zlewa się w rytmiczną, półsenną wizję.