Julian Przyboś
(3.05.1891—12.11.1969)
Krytyk literacki i teatralny.
Eseista, poeta, tłumacz.
Absolwent polonistyki na UJ, pracował jako nauczyciel, bibliotekarz, dziennikarz.
Uważany jest za jednego za najwybitniejszych przedstawicieli Awangardy.
Debiutował jako poeta należący do nurtu futuryzmu, ale wkrótce zbliżył się do Awangardy Krakowskiej.
W latach 1930-1935 związał się z łódzką grupą “a.r” (“artyści rewolucyjni”).
W swojej poezji realizował hasło”minimum słów, maksimum treści”.
Pierwsze tomy jego wierszy są świadectwem fascynacji nowoczesnym miastem.
Najwybitniejsze teksty, uznane za największe osiągnięcie poezji dwudziestolecia międzywojennego, napisał przebywając w Paryżu (1937-1939).
Lata wojny spędził we Lwowie, od 1945 roku mieszkał w Krakowie, był pierwszym prezesem Związku Literatów Polskich.
Jego styl poetycki ukształtował się w okresie międzywojennym, po wojnie (II wojnie światowej) doskonalił swój warsztat twórczy.
Wybrana twórczość (tomiki poezji):
- „Śruby”,
- „Oburącz”,
- „Równanie serca”,
- „Miejsce na ziemi”,
- „Rzut pionowy”,
- „Najmniej słów”,
- „Narzędzie ze światła”,
- „Próba całości”,
- „Na znak”,
- „Kwiat nieznany”.