Wiersz pochodzi z tomiku tak samo zatytułowanego z 1929 roku.
Stanowi przykład liryki bezpośredniej, choć podmiot liryczny nie ujawnia się.
Odwołuje się do Jana Kochanowskiego i Cypriana Norwida („Moja piosnka”.
Wiersz jest metaforą i pochwałą poezji Jana Kochanowskiego, przedstawionej jako dzieło wybitne, autorytet, wzorzec, co poeta podkreśla także pisownią wielkich liter.
Tuwim zastosował równą liczbę sylab w wierszach, skomplikowana składnie, inwersję i interesujące metafory (np. „ciemny sens człowieczy”).