Dominującym kierunkiem w literaturze modernizmu stał się symbolizm.
Pojawił się we Francji, a rozwijał się głównie na gruncie poezji i dramatu, choć zaznaczył się także w prozie.
Symbolizm opierał się m.in. na filozoficznym założeniu mówiącym i niemożności bezpośredniego, czyli przy pomocy odpowiednich nazw, wyrażenia zjawisk duchowych, psychicznych, zwłaszcza stanów uczuciowych człowieka.
A takie własnie zjawiska wchodziły, jak wiadomo, w zakres ulubionych tematów modernizmu.
Symbol to obraz wieloznaczny, moze wiec być różnie interpretowany, nie da się go wyjaśnić i uogólnić rozumowo.
Stąd też, zdaniem symbolistów, tematy te należy ukazywać poprzez obrazowe równoważniki, czyli symbole, a sugerować je poprzez odpowiednie nastroje.
Z wieloznaczności symbolu, a także z duchowego, psychicznego charakteru zjawisk, idei, uczuć oznaczanych przez symbole, wynikała atmosfera pewnej tajemniczości, częsta w utworach symbolizmu.
Tajemniczość tę wzmagało zainteresował symbolistów takimi tematami, jak stany podświadomości człowieka, sen czy przeczucia.
Inne założenie symbolizmu mówiło o jedności wszechrzeczy, wzajemnym związku wszystkich bytów we wszechświecie. Konsekwencja tego stanowiska w sztuce była dążność do syntez poprzez kojarzenie ze sobą różnych wrażeń, głównie wzrokowych ze słuchowymi, łączenie w dziele literackim elementów muzycznych z malarskimi.
.