Michaił Afanasjewicz Bułhakow
(15 maja 1891, Kijów, Ukraina – 10 marca 1940, Moskwa, Rosja)
Dramaturg i prozaik rosyjski, z wykształcenia lekarz, pracujący początkowo na prowincji, później wcielony do armii Denikina, od 1921 roku w Moskwie.
Z domu rodzinnego wyniósł znajomość języków obcych oraz zamiłowanie do muzyki i teatru.
Debiutował niezbyt udanymi dramatami, m.in. „Samoobroną” (1920), wystawioną na scenie we Władykaukazie.
Od 1921 roku mieszkał w Moskwie, prowadząc skromne życie, pisał sztuki i artykuły teatralne, mając nieustanne kłopoty z drukiem swoich publikacji i dzieł.
Twórczość Bułhakowa, do połowy lat 20. XX wieku, skupiała się wokół dramatu ludzi oszukanych przez historię, opisywał losy „białych” oficerów, arystokracji, inteligencji i artystów, uwikłanych w rewolucję niszcząca ich dotychczasowy świat. Pisarz, zachowując dystans satyryka, starał się zachować godność swoich bohaterów. Nie zrezygnował jedna z odsłaniania absurdów codzienności.
Sięgał w swych utworach po rozwiązania metafizyczne, niesamowite, z pogranicza snu i normalności, przedstawiał także sytuacje artysty w świecie polityki, zwłaszcza wobec władzy autorytarnej. Wiele jego tekstów nie doczekało się akceptacji obowiązującej cenzury, niektóre dzieła czekały na to wiele lat, inne zdejmowano „z afisza” po kilku spektaklach.
Używał Bułhakow zjadliwej satyry i groteski.
Najważniejsze utwory to:
- „Diaboliady” (1924),
- „Biała gwardia” (1925),
- „Fatalne jaja” (1925),
- „Dni Turbinów” (1926),
- „Mieszkanie Zojki” (1926),
- „Ucieczka” (1928),
- „Powieść teatralna” (1965, wyd. pośmiertne),
- „Życie pana Moliera” (1962, wyd. pośmiertne),
- „Mistrz i Małgorzata” (1966,1967, wyd. pośmiertne okrojone, 1973, wyd. pośmiertne pełne),
- „Molier” (inny tytuł „Zmowa świętoszków” (1928, premiera 1936),
- „Ostatnie dni. Puszkin” (1940.