Marcel Proust
Pełne imię i nazwisko: Valentin Louis Georges Eugène Marcel Proust
(10 lipca 1871, Neuilly-Auteuil-Passy – 18 listopada 1922, Paryż, Francja)
Prozaik francuski.
Syn znanego lekarza, pochodził z zamożnej rodziny. Od dzieciństwa chorował na astmę.
Kultywował zainteresowania artystyczne.
Chory na astmę, która ograniczała jego aktywność życiową
Przebywał w sztucznej atmosferze wykwintnych salonów paryskich, luksusowych restauracji i modnych plaż.
Proust był prawdopodobnie homoseksualistą i przez długi czas pozostawał w związku z pianistą i kompozytorem Reynaldo Hahnem.
Ciekawość życia łączył z dociekliwością i ogromną fantazją i wyobraźnią psychologiczną.
Przed rozpoczęciem cyklu powieściowego „W poszukiwaniu straconego czasu” napisał powieść „Jean Santeuil”, którą odnaleziono wiele lat po śmierci pisarza i opublikowano w 1952 roku.
Jako bardzo młody człowiek pisarz brylował w elicie towarzyskiej Paryża, później usunął się w cień i całkowicie poświęcił pisarstwu.
W 1909 rozpoczął wydawanie cyklu, dzieło składa się z siedmiu części i w wersji angielskiej ma blisko 4 tys. stron, przez które przewija się ponad 200 postaci:
- „W stronę Swanna” (1913),
- „W stronę zakwitających dziewcząt” (1918),
- „Strona Guermantes” (1920),
- „Sodoma i Gomora” (1921),
- „Uwięziona” (1923),
- „Nie ma Albertyny” (1925),
- „Czas odnaleziony” (1927).
Dzieło życia Prousta to wyjątkowo obszerny portret arystokracji Paryża widziany oczami artysty, który stanowi jednocześnie pożegnanie ze światem odchodzącym nieuchronnie w przeszłość.
Proza Prousta jest zwarta, bo chce on w każdej chwili powiedzieć wszystko o sobie i innych, dlatego zdania są przeładowane, niekiedy niepoprawne.
Uważa się, że Proust miał niezwykły dar opisywania.
Polskiego tłumaczenia dzieła Prousta dokonał Tadeusz Boy-Żeleński, dwa ostatnie tomy przełożyli Maciej Żurowski i Julian Rogoziński.