Samuel Beckett
(13 kwietnia 1906, Foxrock, Irlandia – 22 grudnia 1989, Paryż, Francja)
Prozaik i dramaturg irlandzki, piszący po francusku i angielsku.
Popularność zdobył we wczesnych latach pięćdziesiątych po publikacji „Czekając na Godota”.
Od 1938 roku mieszkał we Francji.
Debiut prozatorski to opowiadanie „Assumption” poprzedziła współpraca z Joyce’em i szeroko zakrojone studia humanistyczne.
Pierwsze powieści nie przynoszą pisarzowi sukcesu, ale premiera sztuki „Czekając na Godota” staje się wydarzeniem kulturalnym. Od tego czasu utwory Becketta cieszą się niekłamanym uznaniem i bardzo często pojawiają się na deskach teatrów.
Sztuka „czekając na Godota” traktowana jest przez krytykę teatralną jako punkt zwrotny w dziejach europejskiego teatru.
Laureat Nagrody Nobla w 1969 roku, chroniąc swą prywatność nie pojawił na gali w Sztokholmie.
Na j. polski wszystkie dramaty przetłumaczył Antoni Libera „Dzieła dramatyczne” 1968, tłumaczyli je także Julian Rogoziński oraz Mary i Adam Tarnowie.
Najważniejsze z utworów Becketta to:
- „Murphy” 1938,
- „Molloy” 1951,
- „Malone umiera” 1951,
- „Czekając na Godota” 1953,
- „Akt bez słów” 1956,
- „Końcówka” 1957,
- „Ostatnia taśma Krappa” 1958,
- „Radosne dni” 1961,
- „Komedia” 1964,
- „Przychodzić i odchodzić 1965,
- „Oddech” 1970,
- „Nie ja” 1973,
- „Partia solowa” 1979,
- „Towarzystwo” 1980,
- „Kołysanka” 1981.
- „Katastrofa” 1982,
- „Co gdzie” 1983.