Arkadia, raj, kraina szczęśliwości, symbol idealnego świata. Topos literacki wywodzący się z antycznej poezji sielankowej, wyrażający tęsknotę człowieka za życiem w scenerii pięknej przyrody, nieskażonej cywilizacją, prostotą i naturalnością.
- Biblia (Eden, Raj, z drzewem życia, dobra i zła|).
- Horacy, „Beatus ille qui procul negotiis”.
- Dante Alighieri, „Boska Komedia”.
- M. Rej, „Żywot człowieka poczciwego”.
- J. Kochanowski, „Na dom w Czarnolesie”.
- J. Kochanowski, „Pieśń świętojańska o Sobótce”.
- F. Karpiński, „Laura i Filon”.
- A. Mickiewicz, „Pan Tadeusz”.
- E. Orzeszkowa, „Nad Niemnem”.
- B. Prus, „Lalka”.
- S. Żeromski, „Przedwiośnie”.
- B. Leśmian, „Krajobraz utracony”.
- J.M.Barrie, „Piotruś Pan”.
- M. Twain, „Pamiętniki Adama i Ewy”.
- K.I. Gałczyński, „Prośba o wyspy szczęśliwe”.
- E.M. Remarque, „Cienie w raju”.
- Cz. Miłosz, „Świat (Poema naiwne)”.
- W.H. Auden, „Wyspa rozkoszy”.
- W. Golding, „Władca MUCH”.
- J. Łobodowski, „Pani Salomea|”.
- E. Kazan, „Układ”.
- J. Andrzejewski, „Bramy raju”.
- E. Bryll, „Wypis z encyklopedii-Arkadia”.
- E. Bryll, „Arkadia”.
- M. Ondaatje, „Angielski pacjent”.