W wolnej Warszawie 29.11.1918 roku w kawiarni „Pod Picadorem” młodzi poeci zaprezentowali swą twórczość. Stanowili trzon grupy „Skamander”, a nazwa pochodziła od współtworzonego przez nich czasopisma.
Podstawę grupy tworzyło pięciu poetów:
- Jan Lechoń,
- Antoni Słonimski,
- Julian Tuwim,
- Kazimierz Wierzyński,
- Jarosław Iwaszkiewicz.
Uważali, że trzeba odrzucić mity narodowe, cierpiętnictwo, bohaterstwo, skostniałe wzorce czasu niewoli i patrzeć w nowy sposób na nową rzeczywistość. Witali niepodległość, zakończenie wojny z ogromnym entuzjazmem, nakazując niejako odwrót od podniosłych tematów, nakazując radość, fascynację światem wokół i naturą.
Zasygnalizowali zmianę języka poetyckiego i wskazali na nowe rozumienie twórczości poetyckiej, pełnej entuzjazmu i trafiającej do każdego czytelnika (odbiorcy). Stosowanie słów jak „taneczny krok”, jak „złota droga”, wyrażające emocje doświadczane wszystkimi zmysłami. Tworzyli utwory „witalistyczne” obrazujące świat radosny i przepełniony ogromną energią i siłą płynącą z człowieka i przyrody.
Stosowali „odpowiednie” do tej żywiołowości słownictwo, między innymi czasowniki oddające ruch i żywiołowość, rozmaite środki językowe, instrumentację głoskową, polegającą na nagromadzeniu podobnie brzmiących zbitek głoskowych. Stosowali też słownictwo pozytywnie nacechowane (np. radość, życie), a wszystko to, by głosić pochwałę życia.