Kazimierz Wyka
( 9 marca 1910, Krzeszowice – 19 stycznia 1975, Kraków)
Literaturoznawca, badacz literatury okresu romantyzmu i Młodej Polski.
Studiował w Krakowie, Belgii i Francji.
Profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Autor esejów o prozie i poezji współczesnej.
Publikował w „Gazecie Polskiej”, „Tygodniku Ilustrowanym”, „Pionie”, „Marchołcie”, a później te teksty opublikował w tomie „Stara szuflada” w 1967 roku.
Pisał o Matejce i Słowackim, o „Weselu” i „Panu Tadeuszu”, o Aleksandrze Fredrze, Krzysztofie Kamilu Baczyńskim i Jacku Malczewskim, ale fascynowała go twórczość Stanisława Brzozowskiego.
Wybrane dzieła to:
- „Pogranicze powieści”,
- „Cyprian Norwid, poeta i sztukmistrz”,
- „Legenda i prawda Wesela„,
- „Teka Stańczyka na tle historii Galicji w latach 1849-1869″,
- „Matejko i Słowacki”, „
- O formie prawdziwej Pana Tadeusza„,
- „Rzecz wyobraźni”,
- „Modernizm polski”,
- „Krzysztof Baczyński 1921-1944”,
- „Norwid w Krakowie”,
- „Aleksander Fredro”,
- „Pokolenia literackie”, „Różewicz parokrotnie”,
- „Reymont, czyli Ucieczka do życia”,
- „List do Jana Bugaja. Droga do Baczyńskiego”,
- „Cyprian Norwid”,
- „Baczyński i Różewicz”,
- „Wyznania uduszonego”,
- „Wśród poetów”,
- „Tylnym pomostem. Felietony zebrane”.