Zofia Nałkowska
(10 listopada 1884, Warszawa – 17 grudnia 1954, Warszawa)
Pisarka, publicystka, dramatopisarka.
Ojciec to wybitny geograf, publicysta, społecznik.
Związana z obozem Józefa Piłsudskiego, choć krytyczna wobec sanacji.
Absolwentka pensji w Warszawie i Uniwersytetu Latającego, na którym studiowała geografię, językoznawstwo, historię, ekonomię.
Debiutowała powieściami psychologicznymi o tematyce miłosnej już w pierwszym dziesięcioleciu XX wieku. Dojrzałość pisarską osiągnęła w okresie międzywojnia.
W przedwojennej Warszawie prowadziła salon literacki.
Po II wojnie światowej zaangażowana w prace Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce, czego owocem był zbiór opowiadań „Medaliony” (1946).
Postrzegana jako kobieta niezależna i otwarta na różzne wyzwania, pracowała w Biurze Propagandy Zagranicznej, była wiceprezesem polskiego Pen Clubu, działała w Zarządzie Głównym Związku Literatów Polskich, była posłanką na sejm PRL i członkiem Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju w 1949 roku.
Najbardziej znane utwory to:
- „Romans Teresy Hennert”,
- „Granica”,
- „Dzienniki czasu wojny”,
- „Medaliony”,
- „Kobiety”,
- „Narcyza”,
- „Noc podniebna”,
- „Na torfowiskach”,
- „Dom nad łąkami”,
- „Niedobra miłość”,
- „Dom kobiet”,
- „Dzień jego powrotu”,
- „Renata Słuczańska”,
- „Charaktery”,
- „Małżeństwo”,
- „Ściany świata”.