Już w drugiej dekadzie XX wieku film zaczęto traktować jak dziedzinę sztuki. Zrezygnowano z postrzegania go jako taniej rozrywki dla gawiedzi.
To reżyserzy podnieśni jego rangę, wykorzystując z dużym kunsztem możliwości artystyczne filmu. Wiele dzieł uzyskało tytuł wybitnych, wiele zaczęto traktować na równi z dziełami malarstwa czy literatury.
Wśród ikon kulttury filmowej tego okresu wskazuje się następujące postaci:
- Charlesa Chaplina (1889-1977), brytyjskiego aktora i reżysera kina niemego, później dźwiękowego, producenta, scenarzystę, kompozytora muzyki filmowej. Najpopularniejsze filmy związane z jego osobą to: „Brzdąc”, „Dyktator”, „Gorączka złota”, „Włóczęga”, „Psie życie”, „Hrabina z Honkongu”, „Pielgrzym”, „Charlie w banku”, „Charlie strażakiem”, „Charlie się bawi”, „Charlie dentystą”, „Charlie marynarzem”, „Potrójne kopoty” i inne.
- Siergieja Michajłowicza Eisensteina (1898-1948|), rosyjskiego reżyser, scenarzystę, montażystę, operatora filmowego,, scenografa filmowego i teatralnego, teoretyka filmu, członka radzieckiej szkoły montażu, stwórcę koncepcji tzw. montażu atrakcji.
Koniec lat dwudziestych ubieghłego stulecia zakończył epokę filmu niemego, a wprowadzonyt dźwięk zmienił estetykę obrazu filmowego.
Początkowo były nawet obawy, że to koniec filmu, ale te złowieszcze przewidywania w żaden sposób się nie spełniły, przybywało wybitnych dzieł i znaczenie kina systematycznie rosło.