Kultura języka – zakres poprawności językowej określonej jednostki lub całej grupy społecznej. W celu zachowania kultury języka niezbędna jest poprawność gramatyczna, bogaty zasób słów, umiejętność właściwego zastosowania słownictwa oraz estetyka mówienia.
Łaciński wyraz „cultura” oznacza pielęgnowanie, kształcenie, w odniesieniu do języka chodzi o estetykę języka, wrażliwość na jego piękno, gramatyczną poprawność, umiejętność wyrażania myśli w sposób jasny, zrozumiały, bez dwuznacznych niedomówień.
Świat kultury słowa wymaga wyrabiania umiejętności wzajemnego porozumiewania się właściwego formułowania sądów i opinii, przekazywania słów bez agresji słownej, rozbudzania ambicji pięknego mówienia w języku ojczystym, a środkiem do osiągnięcia zamierzonych celów jest świadomy dobór wyrazów za względu na ich wartość znaczeniową i stylistyczną, nadanie właściwego sensu wypowiedziom, mówienie z zachowaniem estetycznej formy.
Kulturalnojęzykowa działalność normatywistów – prawidłowy opis norm językowych, upowszechnianie wiedzy o języku i udzielanie porad językowych.
Nazwa dyscypliny naukowej albo typu myślenia humanistycznego, które wykształciły się jako rezultat zainteresowania językoznawców kwestiami normatywnymi w języku.