Stanisław Jerzy Lec
(6 marca 1909, Lwów, Ukraina – 7 maja 1966, Warszawa)
Poeta, satyryk, aforysta, tłumacz.
Absolwent gimnazjum we Lwowie i Wiedniu.
Studiował, prawo i polonistykę na UJK (1927-1933).
Współpracownik czasopism:
- „Tryby”,
- „Dziennik w Tarnopolu”,
- „Lewar”,
- „Sygnały”,
- „Szpilki”.
W latach 1941-1943 więziony w obozie koncentacyjnym w Tarnopolu, skąd uciekł do Warszawy.
Partyzant, oficer Gwardii Ludowej i Armii Ludowej, redaktor podziemnych wydawnictw.
Po wojnie attache prasowy w Wiedniu.
Wydał wiersze:
- „Barwy” 1933,
- „ZOO” 1935,
- „Satyry patetyczne” 1936,
- „Notatnik polowy” 1946,
- „Spacer cynika” 1946,
- „Życie jest fraszką” 1948,
- „Rękopis jerozolimski” 1956,
- „Kpię i pytam o drogę” 1959,
- „Do Abla i Kaina” 1961,
- „List gończy” 1963,
- „Poema gotowe do skoku” 1964,
- „Fraszkobranie” 1966.
Aforymy:
- „Myśli nieuczesane” 1957,
- „Myśli nieuczesane nowe” 1964.
Agforystyka zepchnęła na dalszy plan inne dokonania twórcy.