- Kolejny z utworów wojennych.
- Utwór powstał 10 lat po wojnie, pochodzi ze zbioru „Poemat otwarty z lat 1955–1957”.
- Poeta apeluje „Zostawcie nas i zapomnijcie o nas”.
- Podmiot występuje w pierwszej osobie liczby mnogiej (strofy pierwsza, druga i piąta). Wskazują na to zaimki osobowe („my”, „nas”, „naszą”).
- Jego pokolenie doświadczyło wojennej traumy.
- Doznane krzywdy były tak nieludzkie, że nie chcą o nich pamiętać.
- Zazdrości roślinom i kamieniom, że nikt ich nie wspomina.
- Chciałby wiec dla swego pokolenia takiego samego stanowiska wobec tych, którzy doświadczyli tego zła.
- Podkreśla, że dla „oczekiwanej normalności” pokolenie wojny musi zapomnieć o tym, co wojna zzniszczyła.
- Chodzi tu szczególnie o wartosci moralne, ludzkie, którym wojna niejednokrotnie zaprzeczyła.
- Wiersz nie ma klasycznej dla utworu poetyckiego budowy.
- Podzielony jest na pięć nieregularnie wersyfikowanych strof.
- Język wiersza jest prosty, zbliżony do mowy potocznej.
- Wersy są jakby urywanymi fragmentami zdań.
- Występują nieliczne środki stylistyczne.
- Najbardziej widoczne jest powtórzenie „zapomnijcie o nas”.
„Zostawcie nas”
Zapomnijcie o nas
o naszym pokoleniu
żyjcie jak ludzie
zapomnijcie o nas
my zazdrościliśmy
roślinom i kamieniom
zazdrościliśmy psom
chciałbym być szczurem
mówiłem wtedy do niej
chciałabym nie być
chciałabym zasnąć
i zbudzić się po wojnie
mówiła z zamkniętmi oczami
zapomnijcie o nas
nie pytajcie o naszą młodość
zostawcie nas