Pod koniec XIX wieku za sprawą grupy artystów zwanych impresjonistami w malarstwie dokonała się prawdziwa rewolucja. Ich charakterystyczne, pełne koloru i nieco odrealnione obrazy zaliczane są dziś do klasyki sztuk pięknych.
Zaczęło się niejako od biedy i malowania w plenerze. Tak postępowali Pierre-Auguste Renoir (1841-1919) i Claude Monet (1814-1927). Oszczędzali w ten sposób na czynszu, ponadto „nowy wynalazek, czyli tuba z farbą, którą można było mieć zawsze sobą, umożliwiały pracę w każdych warunkach. Postaci malowane w naturalnych warunkach były w ciągłym ruchu, a oświetlenie zmieniało się z każdą godziną.
Te warunki narzuciły nową technikę, artyści wykonywali szkice, stanowiące bazę do dalszych prac. Powstałe dzieła nie obrazowały detali, był to raczej ulotny obraz widziany jakby przez chwilę, dlatego widać refleksy światła, blade niewyraźne postaci, zamazane elementy świata.
Z bliska obrazy wydają się chaotyczne, doskonale się je „czyta” dopiero z pewnej odległości.
Dla Moneta i Renoira charakterystyczne były:
- śmiałe pociągnięcia pędzlem,
- stosowanie jasnych, wyraźnych kolorów,
- niejednolitość barwy,
- szkicowe traktowanie detali.
Wśród innych impresjonistów wyróżnić należy:
- Frédérica Bazille (1841-1870),
- Alfreda Sisleya (1840-1899).
Idolem wszystkich artystów – impresjonistów stał się Edouard Manet (1832-1883). Jego obrazy budziły zachwyt i stawały się przedmiotem wielu artystycznych dyskusji. Stał się inspiracją wielu impresjonistów, którzy podziwiali mistrzostwo uchwycone ostre słoneczne światło i chwilowe ludzkie wrażenia