Niccolò Machiavelli
(3 maja 1469, Florencja, Włochy – 21 czerwca 1527, Florencja, Włochy)
Pisarz społeczno-polityczny epoki odrodzenia.
Prawnik, filozof, historyk i dyplomata florencki.
Florencja, jak i inne miasta włoskie, miała charakter państwowy, prowadziła odrębną politykę wewnętrzną i zewnętrzną.
Sekretarz Kancelarii Dziesięciu republiki florenckiej.
Jego główne dzieła to „Uwagi Machiavella wysnute z historii rzymskiej” (1531), „Istorie fiorentine (1532) oraz „Książę” (1532).
„Księcia” uwielbiał Napoleon, twierdząc że to jedyna książka, którą warto czytać, sam też przetłumaczył to dzieło na francuski.
Ten ostatni utwór nazywany jest źródłem doktryny politycznej, zawarł w nim swoje doświadczenie i koncepcje polityczne, zwane od nazwiska twórcy makiawelizmem, interpretowane jako zalecenie stosowania przemocy, podstępu i obłudy w myśl zasady „cel uświęca środki”.
Machiavelli tworzył również poematy, nowele i komedie obyczajowe.
Głosił:
- człowiek ma takie same skłonności do czynienia zła, jak i dążenia do dobra.
- władca powinien działać na rzecz pomyślności państwa,
- władca może czynić zło, jeśli jest to dobre dla państwa.
.