Wywodzi się z obrzędów religijnych. Potrzeba przeniesienia ich na scenę wynikała z chęci uświetnienia igrzysk.
Podobnie jak w mitach, w świecie tragedii greckiej losem świata i człowieka rządzi fatum – przeznaczenie.
Bohaterowie to, tak jak np. Antygona, ludzie stający przed wyborem, czy postąpić zgodnie ze swoimi możliwościami i przekonaniami, czy poddać się sile wyższej (konflikt tragiczny).
Niezależnie jednak od dokonanego wyboru, i tak ich los kończy się tragicznie, wypełniając swe przeznaczenie.
Podstawową funkcją tragedii greckiej była katharsis – oczyszczenie.
Termin przypisuje się Sofoklesowi . Wierzył on, że widz obserwując tragiczny koniec dramatu, utożsamia się z bohaterem i doznaje wstrząsu, który oczyszcza jego psychikę.
Dziś znamy tragedie Ajschylosa: „Persowie”, „Błagalnice”, Eurypidesa: „Trojanki”, „Hipolit”, jednak najbardziej znany był Sofokles . „Antygona”, „Król Edyp”, „Elektra” to wzory dramatu greckiego grane do dziś na scenach.