Cechy wspólne:
– podkreślenie znaczenia jednostki; stają się one znowu wyraziste, pełne uczuć, a nie racjonalnych rozważań,
– nie są pragmatyczne, ich wybory często stanowia konflikt tragiczny,
– nieracjonalne techniki przekazu: impresjonizm, ekspresjonizm,
– tematyka ludowa, chłopska,
– dramat jako forma przekazywania emocji, odpowiednia do treści.
– tematy narodowo-wyzwoleńcze (Wesele-Dziady)
– powrót do poezji indywidualnej, uczuciowej,
– poeta-wieszcz (Tetmajer), czucie że artysta jest czymś więcej, niż tylko zwykłym człowiekiem,
– odejście od wiary w to, co dostępne poznaniu zmysłowemu,
– indywidualizm artystyczny,
– przeciwstawnie się uniformizacji (czynienia ludzi jednakowymi).
[TL]