Tytuł księgi znaczy tyle, co najdoskonalsza pieśń. Powstała prawdopodobnie około IV wieku p.n.e., tradycja zwykła uznawać za jej autora Salomona. Jest to poemat liryczny o tematyce miłosnej. W tej księdze nie mówi się bezpośrednio o Bogu, ani o narodzie wybranym, nie ma tu też pozornie żadnej myśli religijnej. Wyrazy, jakimi autor określa Oblubienicę i Oblubieńca przypominają jednak o Bogu i narodzie wybranym w ujęciu proroków Starego Testamentu: Ozeasza, Jeremiasza, Ezechiela, Izajasza.
„Pieśń nad Pieśniami” podkreśla, że największą wartością w życiu jest miłość. Bibliści kładą nacisk na jej sens alegoryczno – mistyczny, np. poszukiwanie Boga i duszy ludzkiej, ale interpretacja laicka uwzględnia miłość kochanków, którzy gubią się i odnajdują wśród drzew i śpiewu ptaków, dyskutują i wyznają sobie miłość.