Franciszek Dionizy Kniaźnin
(4 października 1750, Witebsk, Białoruś – 25 sierpnia 1807)
Poeta tragiczny, wewnętrznie rozdarty, uwikłany w nieszczęśliwą, skrzętnie skrywaną miłość do arystokratki.
Nosił się po sarmacku, wystylizowany na “wąsatego sielana”, z długimi włosami opadającymi na ramiona i sumiastymi wąsami.
Człowiek wrażliwy, czuły i bardzo skryty tak głęboko przeżył upadek Rzeczypospolitej, że popadł w obłęd i ostatnie lata spędził pod opieką przyjaciela, Franciszka Zabłockiego.
Popularna jest jego oda “Do wąsów” sławionych jako symbol polskości, znak rozpoznawczy wielu wybitnych postaci: Czarnieckiego, Jana III Sobieskiego, Zamoyskiego, Lubomirskiego, Żółkiewskiego, Chodkiewicza.