Charles Baudelaire
(9 kwietnia 1821, Paryż, Francja – 31 sierpnia 1867, Paryż, Francja)
Francuski poeta i krytyk.
Parnasista zaliczany do grona tzw. „poetów przeklętych”.
Prekursor symbolizmu, naturalizmu.
Czołowy poeta francuskiego dekadentyzmu.
Autor słynnych “Kwiatów zła” (1857).
Wielki autorytet polskich twórców (jednym z tłumaczy był Miriam).
Już za życia okrzyknięto go poetą przekraczającym zasady etyki i moralności.
Jego poezję cechuje:
- sprzeciw moralny wobec bezsensu ludzkiej egzystencji przy jednoczesnym przekonaniu o wszechpotędze zła i dekadencji wartości moralnych,
- obecność motywu szatana, poety przeklętego, spleenu,
- obsesyjne wykorzystanie jako środka stylistycznego: brzydoty, nędzy, śmierci i grzechu,
- koncepcja poety przeklętego,
- przekonanie o wyższości duchowej artysty.
Wybrana twórczość:
- Kwiaty zła” 1857.
- “Padlina” – dobitny portret przemijalności.
- “Albatros” – symbol odtrąconego poety.
- “Spleen” – poetycki obraz tytułowego stanu ducha: bierności, bezwładu, wszechogarniającej nudy.