Impresjonizm – kierunek artystyczno-literacki, który głosił, że zadaniem sztuki jest przedstawienie przelotnych wrażeń artysty
(l’impression).
Zrodził się w malarstwie w Paryżu. W 1874 roku odbyła się wystawa artystów:
- Edward Manet “Śniadanie na trawie” doskonałości formy. Poezja nie powinna opisywać świata, tylko wyrażać to, co wyobrażał:
- August Renaire “Na huśtawce”,
- Claude Monet “Impresja. Wschód słońca”,
- Paul Cezanne “Kąpiące się kobiety”,
- Camille Pisarro “Sad”.
Obraz Moneta: “Wschód słońca. Impresja” zapoczątkował nazwę kierunku (użył je nota bene krytyk niechętny nowemu malarstwu).
Styl ten w malarstwie cechuje:
- widzenie rzeczywistości jako materii zmiennej, dynamicznej i ulotnej,
- przekonanie o prawie artysty do subiektywnego spojrzenia na przedmioty i zjawiska,
- wielość barw i ich odcieni, swoistość świata malowanego słońcem,
- uznanie, że przyroda nie zna koloru czarnego.Impresjonizm wywarł silny wpływ zarówno na muzykę; np.
Claude Debussy “Popołudnie fauna”, jak i na literaturę.
Impresjonizm wywarł silny wpływ zarówno na muzykę; np. Claude Debussy “Popołudnie fauna”, jak i na literaturę.
W literaturze odnajdujemy go jako: przekonanie, że dzieło literackie powinno przedstawiać świat zewnętrzny poprzez jednostkę,
odnotowywać jej subiektywne wrażenia (impresje). Czyniło to opis subiektywnym i ulotnym, rozluźnienie rygorów kompozycyjnych, osłabienie ciągłości czasowej, w liryce: podporządkowanie świata przedstawionego podmiotowi lirycznemu, nacisk na nastrojowość
tekstów (“Melodia mgieł nocnych”).
Paul Veraine – uznany co prawda za inicjatora symbolizmu, to jednak dzięki niezwykłej oryginalności, sugestywności formy i
zaledwie zarysowanym motywom treściowym uchodzi za czołowego twórcę impresjonizmu francuskiego.