- Utwór powstał w okresie rzymsko – drezdeńskim, czyli w latach 1829 – 1832.
- powstał w okresie rzymsko – drezdeńskim, czyli w latach 1829 – 1832.Stanowi liryczny zapis rozmowy.
- Jest pełnym żarliwości wierszem religijnym.
- Wysoki ton (pochwała Boga) kontrastuje z niskim, poufnym tonem wypowiedzi (“Z Tobą ja gadam”).
- Sytuacją liryczną jest więc kameralna, intymna rozmowa z Chrystusem – spowiednikiem, lekarzem dusz, wobec którego udręczony wewnętrznymi konfliktami człowiek może się wypłakać, i którego może naśladować.
- Utwór zatem prezentuje wspólnotę krańcowo różnych bytów: ludzkiego i boskiego.
- Podkreślają ją przede wszystkim antynomie i paradoksy.
- Kreują również świat pojęć, wobec których logika jest bezradna.
- Zawiera wiele apostrof, epitetów (np. dobra myśl), metafor (np. myśl chora), ożywień (np. myśl ozłaca), uosobień (np.myśl wysłucha), porównań (np. myśl podła jako włócznia nowa), wykrzyknień, parentezy (np. cicho w przedostatnim wersie), elipsę (np. Król na niebiosach, w sercu mym na krzyżu), powtórzeń i wyliczeń.