Inspirowała go przede wszystkim polska poezja romantyczna, etyka Norwida i wizjonerski typ wyobraźni Słowackiego oraz twórczość polskich katastrofistów (Miłosza, Czechowicza). Poetykę Baczyńskiego cechuje osadzenie w tradycji (bliskość emocjonalna utworom romantyków i poezji melicznej), regularna stroficzna na ogół budowa, oryginalna symbolika i doskonałość języka poetyckiego.
Głównymi tematami jego twórczości był/a:
- Historia ukazywana jako siła niszcząca, która wciąga człowieka w swój mechanizm i determinuje los.
- Powtarzalna prawidłowość zdarzeń historycznych niesie ze sobą zło, tragedię i rozpacz (“Historia”, “Mazowsze”),
- Człowiek jako krucha istota obezwładniona przez historię, odzierającą go z młodości, redukującą mu biografię, rozdzierającą wewnętrznie (“Elegia o chłopcu polskim”, “Z głową na karabinie”, “Pokolenie”, “Modlitwa III”),
- Miłość jako jedyne uczucie, które niesie nadzieję (motyw kochanki-Madonny), choć jest tragicznie zagrożone; pozwalające zapomnieć o rzeczywistości w fizycznym uniesieniu (“Kołysanka”, “Madonno, czym mnie wybawisz od nocy”, “Biała magia”).
- Bóg – cel etycznych poszukiwań człowieka, symbol wieczności i ostatecznego kresu ludzkiej wędrówki (“Przypowieść”, “Których nam nikt nie wynagrodzi”).