Tadeusz Konwicki
(22 czerwca 1926, Nowa Wilejka, Litwa – 7 stycznia 2015, Warszawa)
Polski twórca, prozaik, jeden z największych i najprzenikliwszych pisarzy polskich, którzy obrazowali drugą połowę XX wieku.
Scenarzysta, reżyser, prekursor tzw. kina autorskiego, w swoich utworach powraca często do krainy młodości – Wileńszczyzny, którą idealizuje, pokazując jako utracony raj. Temat kresów pisarz łączy ze wspomnieniami i rozrachunkami moralnymi z czasów wojny.
W okresie II wojny światowej żołnierz podziemia niepodległościowego.
Debiut w 1946 roku jako reporter i rysownik tekstu „Szkice z Wybrzeża” z własnymi ilustracjami.
Współpracownik „Dziennika Polskiego”, „Odrodzenia”.
Skonfliktowany z komunistami za podpisanie listu protestacyjnego dotyczącego wyrzucenia z PZPR prof. Leszka Kołakowskiego.
Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Wielokrotnie wyróżniany prestiżowymi nagrodami.
Drukował oficjalnie i w drugim obiegu.
Wybrana twórczość:
- „Przy budowie” (powieść, 1950),
- „Nad Wisłą i Pilicą” (współautorstwo reportażu, 1953),
- „Godzina smutku” (opowiadanie, 1954),
- „Klucz” (opowiadanie, 1954),
- „Władza” (powieść, 1954−1955),
- „Żelazna kurtyna” (scenariusz filmowy, współautorstwo, 1954),
- „Rojsty” (powieść, 1956),
- „Z oblężonego miasta” (powieść, 1956),
- „Dziura w niebie” (powieść, 1959),
- „Sennik współczesny” (powieść, 1963),
- „Wniebowstąpienie”(powieść, 1967),
- „Trochę apogeum. Opowieść filmowa” 1967),
- „Ostatni dzień lata” (scenariusze filmowe”, 1973),
- „Trochę apogeum. Opowieść filmowa” 1967),
- „Zwierzoczłekoupiór” (powieść, 1969),
- „Nic albo nic” (powieść, 1971),
- „Kronika wypadków miłosnych” (powieść, 1974),
- „Dlaczego kot jest kotem”( opowiadanie dla dzieci, 1976),
- „Kompleks polski” (powieść, 1977),
- „Mała apokalipsa” (powieść, 1979),
- „Rzeka podziemna” (powieść, 1985),
- „Bohiń” (powieść, 1987),
- „Czytadło” (powieść, 1992),