Miron Białoszewski
(1922-1983)
Polski poeta, prozaik, dramatopisarz, zaliczany do grupy lingwistów. Uczęszczał podczas wojny na tajne komplety z polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim, wywieziony na roboty do Niemiec.
Mieszkał w Warszawie, pracował na poczcie, później jako dziennikarz w „Świecie Młodych”.
Debiutował tomikiem wierszy „Obroty rzeczy” w 1956 roku.
Publikował swe utwory w czasopismach młodzieżowych, był także współzałożycielem Teatru Osobnego (1955).
W swoich utworach „zapisywał” życie codzienne, stosując ciekawe obrazowanie (specyficzne), wykorzystując język potoczny, wiele neologizmów, skojarzenia i gry językowe. Stosował również parodię i groteskę.
Najbardziej znany jest „Pamiętnik z powstania warszawskiego” (1970), a także „Rachunek zachciankowy”, „Donosy rzeczywistości”,(1973) „Szumy, zlepy, ciągi” (1976), „Zawał” (1977), utwór dramatyczny „Teatr osobny” (1973) i inne.
Białoszewski jest jednym z najbardziej oryginalnych polskich poetów XX wieku, pisał językiem „odkształconym”, bliskim rzeczywistości, życiu codziennemu.
Wybrana twórczość:
|
Epika |
Liryka |
Dramat |
|
|
|