Daniel Defoe
(13 września 1660, Londyn, Wielka Brytania -24 kwietnia 1731, Londyn, Wielka Brytania)
Angielski pisarz doby Oświecenia, prekursor nowożytnej powieści, reportażysta, dziennikarz, pionier nowoczesnego dziennikarstw, autor broszur polemicznych, ojciec był rzeźnikiem i nazywał się Foe, Daniel dodał do swego nazwiska De i w tej formie go używał.
Był absolwentem seminarium i trudnił się kupiectwem i sprowadzał towary z Portugalii i Hiszpanii. Ożenił się z Mary Tuffley i miał siedmioro dzieci.
Debiutował jako Daniel Defoe w 1698 roku wydając pamflet polityczny, a trzy lata później poemat satyryczny poemat „Anglik z krwi i kości”, w 1702 roku „Najprostszy sposób na dysydentów”, za co został aresztowany, ponieważ obraził dostojników kościelnych. Ponownie aresztowano go po publikacji „Racje przeciw sukcesji hanowerskiej”.
Mając prawie 60 lat debiutował jako powieściopisarz utworem „Robinson Crusoe„, fascynującą opowieścią o losach rozbitka osiadłego na bezludnej wyspie. Następnie wydał „Dalsze przypadki Robinsona Crusoe”. Jest to jego najgłośniejszy utwór, powieść w pierwszej redakcji kierowana była do dorosłego odbiorcy, doczekała się jednak licznych adaptacji dla młodzieży.
Pierwowzorem bohatera był szkocki marynarz Alexander Selkirk, który spędził na wyspie 4 lata, zaś powieściowy bohater powrócił do ojczyzny po 28 latach.
Swoimi powieściami zapoczątkował gatunek powieści przygodowej, nazywanej robinsonadą. Pierwsze polskie wydanie Robinsona Crusoe ukazało się w 1769 roku.
Autor znakomitego „Dziennika roku zarazy” (1722).