Niektórzy twórcy uważali, ze poziom fotografii obniżają fotoreportaże i fotografia społeczna, dlatego narodziła się moda na zdjęcia imitujące sławne dzieła. Do takich twórców należeli:
- Henry Peach Robinson (1830-1901, brytyjski fotograf i teoretyk fotografii, który swe dzieła komponował etapami, choć niektórzy krytykowali jego technikę,
- Alfred Stieglitz, amerykański fotografik, wydawca, marszand, kolekcjoner fotografii i właściciel galerii, przyczynił się do rozwoju fotografii w XX wieku i jej akceptacji jako dziedziny sztuki.
Pod koniec I wojny światowej artyści zaczęli poszukiwać nowych form ekspresji. W 1917 ukazały zdjęcia Paula Stranda, tzw. fotografie obiektywne bez manipulacji, gdzie artysta szukał piękna w samych fotografowanych obiektach. Pokazał np. piękno nowoczesnych maszyn.
Wiek XX to czas czas eksperymentu w dziedzinie abstrakcji, inspiracją dla fotografów stał się wówczas kubizm. Węgier Lazslo Moholy-Nagy prowadził doświadczenia w zakresie fotomontażu, a także fotogramu, czyli obrazu fotograficznego otrzymywanego przez naświetlenie światłoczułego materiału, na którym został umieszczony przezroczysty przedmiot.
W Niemczech rozwinął się kierunek „nowej rzeczywistości”, którego głównym reprezentantem był Gustav Hartlaub. Na fotografiach tych dążono do ścisłej wierności, bez upiększania portretów.
Do szerokiej publiczności przemawiały fotoreportaże i fotografie dokumentalne, które doskonale ilustrowały świat wokół i zastępowały niejako notatniki.