Andrzej Aleksander Bonarski
Pseudonimy: (b); Nichilsbach.
(11 listopada 1932, Kraków)
Polski prozaik, dramatopisarz, autor scenariuszy filmowych.
Dzieciństwo i młodość spędził w Krakowie, następnie mieszkał w Szczecinie, ostatecznie osiadł w Warszawie.
Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego (Wydział Matematyczno-Fizyczny).
Pracownik naukowy, nauczyciel akademicki Politechniki Warszawskiej.
Debiut w 1957 opowiadaniem „Zmęczenie”, opublikowanym w „Odnowie” (nr 6).
Swoje opowiadania, felietony czy utwory dramatyczne publikował także w:
- „Wybrzeżu” (1957),
- „Sztandarze Młodych” (1958)’
- „Dialogu” (1965),
- „Polska” (1970-1973).
W 1963 zrezygnował z pracy matematyka i zajął się pisarstwem.
Jest założycielem oficyny wydawniczej A. Bonarski (1989).
Wiele podróżował po świecie.
Twórczość (wybrana);
- „Pojednanie” (powieść, 1960),
- „Przyczynek do teorii uczłowieczenia w procesie edukacji ” (dramat, 1965),
- „Bohater pozytywny” (dramat, 1966),
- „Czarne i białe” (cykl sceniczny, 1966),
- „Poszukiwania” (powieść, 1966),
- „Ściana czarownic” (scenariusz filmowy, razem z J. Suszko, 1966),
- „Rondo” (opowiadanie, 1968),
- „Sytuacja ma rację” (powieść, 1969),
- „Dziura w ziemi” (scenariusz filmowy, razem z A. Kondratiukiem, 1970),
- „Hydrozagadka” (scenariusz filmowy, razem A. Kondratiukiem, 1971),
- „Rewizja osobista” (scenariusz filmowy, razem z A. Kostenko i W. Leszczyńskim, 1972).
- „Skorpion, Panna i Łucznik” (scenariusz filmowy z A. Kondratiukiem, 1972).
- „Tamte piękne lata” (scenariusz filmowy, 1975),
- „Punkt widzenia” (scenariusz filmowy, 1980).