Emil Breitner
Pseudonimy: b.; B; B.B.; e.b.; E.B.; E.Br.; eb.; -eb-; ebr; Em.B.; embr; Mundek.
(19 lipca 1886, Kraków- 22 czerwca 1943, Gołąbki)
Krytyk literacki i teatralny.
Absolwent UJ (prawo, zdobył także doktorat).
Jako krytyk zadebiutował w 1906, recenzjami w czasopiśmie „Tygodnik” (nr 39), z którym współpracował do 1911 roku.
Recenzje swe umieszczał także w „Krytyce”, „Przeglądzie prasy”).
W okresie I wojny był oficerem WP, od 1918 był przydzielony do Naczelnego Dowództwa, gdzie był wiceszefem Biura Prasowego, a od 1923 był członkiem Związku Strzeleckiego w Krakowie.
Prowadził praktykę adwokacką (od 1921), podejmując się obrony w procesach politycznych członków KPP, Związku Młodzieży Komunistycznej w Polsce, PPS, pracował jednoczesnie jako krytyk teatralny, ogłaszając recenzje w następujących pismach:
- „Maski” (1918),
- „Goniec Krakowski” (1918-19),
- „Świat” (1919-27),
- „Skamander” (1920-22),
- „Naród” (1920-21),
- „Głos Polski” (1922-23),
- „Wiadomości Literackie” (1924-1939),
- „Felieton literacki” (1926),
- „Głos Prawdy” (1927-29).
Aresztowany przez gestapo 22 czerwca 1943 w Gołąbkach, został tego samego dnia rozstrzelany