- Utwór zaliczany do liryki refleksyjnej.
- Wacław Potocki nazwał go fraszką im umieścił w zbiorze „Ogród fraszek”.
- Ma budowę ciągłą, brak podziału na strofy, składa się z 6 wersów.
- Napisany jest trzynastozgłoskowcem.
- Przedstawia nakazy dotyczące miłości.
- Podmiot liryczny zna najprostszy sposób na miłość i proponuje, by po prostu kochać.
- Poeta zastosował środki artystyczne, np anaforę („niechaj”) czy przenośnię („serce językowi przeczy”).
- W wierszu odnajdujemy także archaizmy (np. „barzo” , dziś bardzo, „w słowiech”, dziś w słowach).
Niechaj nikt guseł, niechaj nikt czarów nic: szuka,
Fraszka i egzorcyzmy – jest na miłość sztuka,
Jest fortel, choć odmienna, choć tak barzo płocha:
Kto pragnie być kochanym, niech sam wprzód kocha;
A że częstokroć serce językowi przeczy,
Niechaj kocha nie w słowiech, ale w samej rzeczy.