Uzus językowy, pojęcie pochodzi z łacińskiego, gdzie usus= użycie, korzystanie, praktyka. Jest to jedno z kryteriów kultury języka, które uwzględnia powszechność stosowania danego słowa, zwrotu, wyrażenia czy zdania w języku mówionym. Można to określić inaczej jako zwyczaj językowy, a dotyczyć może różnych zjawisk, w języku polskim doskonałym przykładem jest oboczność, czyli wymiana ó:o, rz:r, a także funkcjonowanie danego wyrazu, występującego w różnych formach, uznawanych za poprawne, np. chłopacy/ chłopcy, szpacy/szpaki, , spaźniać się/spóźniać się.