Erazm z Rotterdamu
(28 października 1466, Rotterdam, Holandia – 12 lipca 1536, Bazylea, Szwajcaria)
Człowiek renesansu.
Filolog, filozof, pedagog, humanista.
Prowadził wędrowne życie, mieszkał w Anglii, Szwajcarii, we Włoszech.
Wielki autorytet naukowy i moralny.
Pisarz, myśliciel chrześcijański, katolicki duchowny, uważał że zachwyt antykiem należy godzić z postawą prawdziwego chrześcijanina.
Krytykował kościół katolikiza przywiazanie do dóbr ziemskich, polemizował też z marcinem Lutrem.
Głosił idee tolerancji, wolności, pokoju i zgody.
Głosił:
- Człowiek z natury jest dobry, zło zaś pochodzi z niewiedzy,
- Spory i niesnaski najlepiej rozwiązywać poprzez dialog i dyskusję.
- Przestrzeganie ewangelicznych zasad zapewnia człowiekowi zbawienie.
- Różne wyznania chrześcijańskie powinny dążyć do zgody.
- Głupota, nieuctwo i zabobony to główne przeszkody do pokoju i szczęścia ludzi.
Jest m.in. autorem:
- „Podręcznik żołnierza Chrystusowego (1503), opisując indywidualne kontakty wiernych z Jezusem,
- „Pochwały Głupoty” (1511), gdzie poprzez ironię i humor krytykował Kościół i jego nadużycia, przeciwstawiał się tez wojnom i poglądom średniowiecznych myślicieli,
- „Nowy Testament” (1516) jako osoba świecka przełożył go z greki,
- Opracował krytyczne wydania klasyków antyku pogańskiego, np. Cycerona, Arystotelesa czy Seneki,
- Opracował (poddał analizie) dzieła pisarzy chrześcijańskich , np. św. Augustyna.