Rozbudowana forma spektaklu muzycznego o charakterze wokalno-instrumentalnym.
Forma pokrewna operze, ale pozbawiona typowej fabuły i akcji scenicznej.
Oratorium, (łacińskie modlić się, błagać, mówić), epicko-wokalna instrumentalna forma muzyczna, zbliżona do opery, ale bez akcji i dramaturgii scenicznej, wykonywane w kościele, w salach koncertowych.
Pierwowzorem oratoriów były średniowieczne misteria.
Pierwsze oratoria datuje się na przełom wieków XVI i XVII, wyróżnia się
- oratoria łacińskie, oparte na tekstach kościelnych,
- oratoria ludowe, oparte na tekstach z licznymi partiami solowymi.
Twórcami oratoriów byli:
- Alessandro Scarlatti (1660-1725), wybitny włoski kompozytor okresu baroku,
- Georg Friedrich Händel (1685 – 1759), niemiecki kompozytor późnego baroku, od 1727 roku poddany królowej Wielkiej Brytanii,
- Johann Sebastian Bach (1685 – 1750), kompozytor i organista niemiecki epoki baroku, wyróżniający się w dziejach muzyki światowej,
- Joseph Haydn (1732 – 1809), austriacki kompozytor klasycyzmu, najstarszy z tzw. trzech klasyków wiedeńskich, obok Wolfganga Amadeusa Mozarta i Ludwiga van Beethovena,
- Felix Mendelssohn-Bartholdy (1809-1847), niemiecki kompozytor okresu romantyzmu,
- Ferenc Liszt (1811-1886), węgierski kompozytor i pianista, jedna z najwybitniejszych postaci romantyzmu w muzyce, ponadto filozof, autor esejów, działacz polityczny.