Dramat w romantyzmie zyskał charakterystyczną postać, nazywaną dramatem romantycznym, łącząc w sobie wszystkie kategorie rodzajowe, nie licząc się z żadnymi tradycyjnymi ograniczeniami:
- Gatunkowo jest to utwór niejednoznaczny i synkretyczny, ktory łączy w sobie cechy liryki, epiki i dramatu.
- Charakteryzuje go luźna, nieunormowana budowa, dramat zrywa z kompozycją uporządkowaną, której hołdowali klasycystycy. zawiera nieproporcjonalne części, dowolnie traktuje podział na akty i sceny.
- Akcja dramatu ma charakter otwarty, nie zwraca uwagi na zasady wyznaczone jeszcze przez Arystotelesa w utworze „Poetyka” i składać się początku (wstępu), rozwinięcia akcji i jej rozwiązania.
- Dramat romantyczny rozpoczyna się i kończy najczęściej w miejscu przypadkowym i nie tworzy ramy fabularnej (zwykle).
- Nie spełnia też zasady jednolitości akcji (jedności), nie skupia sie wokół jednego wątku, który tworzyłby porządek przyczynowo-skutkowy.
- Dramat romantyczny ignoruje zasadę stosowności wypowiedzi i odpowiedniości charakterów istotne dla reguł klasycystycznych.
- Podobnie do średniowiecznego misterium łączy rożne kategorie estetyczne, np. tragizm z komizmem.
- Wykorzystuje wiele środków poetyckich, korzysta z motywów ludowych i historycznych, nawiązuje do dzieł klasyka, czyli Wiliama Szekspira.
- Nie stosuje klasycystycznego postulatu wiarygodności i prawdopodobieństwa przedstawienia, wprowadzając postaci fantastyczne, metafizyczną motywacje zdarzeń i romantyczną cudowność.
- Dramat romantyczny jest dziełem niescenicznym, choćby ze względu na sceny zbiorowe (dziejące się realnie czy w świecie metafizycznym) trudne do realizacji teatralnej.
- Możliwe jest to w przypadku wykorzystania na scenie elementów symbolicznych.