Język to podstawowy środek wyrażania myśli, porozumiewania się, ukształtowany w danym społeczeństwie (przez rodzinę, środowisko).
Język definiowany jest w różny sposób, co jest zależne od szkoły językoznawczej, np.:
- jako zespół indywidualnie opanowanych nawyków mownych (wg językoznawstwa opisowego),
- jako społeczny, ponadindywidualny wytwór zdolności mownych oraz zbiór konwencji przyjętych przez grupę w celach komunikatywnych.
Język jako system zmieniał się (i zmienia) przez wieki, z pokolenia na pokolenie, w wyniku zmian zachodzących wokół w życiu społeczeństwa i rozwoju cywilizacji, jedne wyrazy zanikają, na ich miejsce pojawiają się nowe, modne, określające wynalazki czy nowe przedmioty i wydarzenia.
Język żyje tak długo jak długo żyją ludzie (społeczeństwa czy grupy etniczne), które go używają.
Porozumiewanie się wspiera mimika i gesty, które obrazują stan psychiczny rozmówców, nieraz komunikację mogą zastąpić znaki umowne, np. sygnalizacja świetlna.
Znawcy przedmiotu wyodrębniają:
- język polski jako przykład języka ojczystego Polaków, używanego zarówno na terenie Polski, poza granicami (jest językiem słowiańskim z grupy indoeuropejskich, tzw. język fleksyjny),
- język naturalny jako przykład języka określonej społeczności, np. język polski, bułgarski, turecki,
- język ogólny jako przykład języka ogólnonarodowego, odróżniający się od dialektów, gwar, żargonu,
- język ludowy jako przykład odmiany języka ogólnopolskiego, dialekt (język ludu),
- język literacki jako przykład odmiany języka ogólnonarodowego, upowszechniony przez szkolę, literaturę, media.
- język pisany i mówiony jako przykład języka potocznego, w którym wyróżnić można też język staranny, poprawny i swobodny.
- język regionalny jako przykład mowy terytorialnej, dialektów i ich odmian środowiskowych, zawodowych (np. żargon uczxniowski czy przestępczy).