- Wiersz z 1938 roku, kiedy poeta miał zaledwie 17 lat.
- Zaliczany jest do gatunku liryki opisowo-refleksyjnej.
- Składa się z 4 czterowersowych zwrotek, przeważnie po 9 sylab.
- Występują rymy niedokładne, parzyste , żeńskie.
- Tematem utworu jest spokój i poczucie bezpieczeństwa.
- Uczucia te powiązane są z miejscem, które zapewnia ciepło, ukojenie, wyciszenie.
- Czytelnik obserwuje piękno przyrody w pogodny letni dzień wieczorem i nocą nad uspokajającym brzegiem morza.
- Trudno ten obraz przypisać do polskich krajobrazów, przypominają bardziej pejzaże śródziemnomorskie.
- Jest to niejako wizualizacja sennego marzenia i wrażeń podmiotu lirycznego.
- Baczyński po mistrzowsku posługuje się słowem i wyobraźnią, odwołując się do różnych zmysłów.
- Zastosował w opisach czas teraźniejszy, sugerując w ten sposób, że wszystko dzieje się naprawdę.
- Podmiot liryczny wypowiada się w imieniu grupy, używając liczby mnogiej.
- Nie jest dokładnie wskazane o jaką grupę chodzi, może to być para zakochanych lub przyjaciół.
- Poeta zastosował środki artystyczne, między innymi epitety (np. „słodka grzywa”), przenośnie *np. ” „lato wiatrem sparzone”), porównania (np. „jak miękkie gruszki brzemieje lato”), anaforę (np. „Znów wędrujemy ciepłym krajem”), uosobienie (np. „Ptaki powrotne umierają”).
Znów wędrujemy ciepłym krajem,
malachitową łąką morza.
(Ptaki powrotne umierają
wśród pomarańczy na rozdrożach.)
Na fioletowo-szarych łąkach
niebo rozpina płynność arkad.
Pejzaż w powieki miękko wsiąka,
zakrzepła sól na nagich wargach.
A wieczorami w prądach zatok
noc liże morze słodką grzywą.
Jak miękkie gruszki brzmieje lato
wiatrem sparzone jak pokrzywą.
Przed fontannami perłowymi
noc winogrona gwiazd rozdaje.
Znów wędrujemy ciepłą ziemią,
znów wędrujemy ciepłym krajem.