W skład Starego Testamentu (Biblii) wchodzi poetycka księga, której autorstwo przypisywano błędnie królowi Salomonowi. Jej czas powstania datuje się na okres między VII a II wiekiem p.n.e.
Sam tytuł wskazuje, że jest to pieśń, podkreślając jednocześnie, że jest od innych pieśni wspanialsza, doskonalsza i piękniejsza. Poemat składa się z 6 pieśni i ma formę lirycznego dialogu i według niektórych historyków literatury jest pewnego rodzaju interpretacją pieśni weselnej.
Pieśni te wykonywane były podczas tygodnia poprzedzającego główne uroczystości zaślubin, a śpiewali je oboje oblubieńcy, chóry przyjaciół, ludu i orszak pana młodego. W dosłownym znaczenie rozumiem można ten utwór jako poemat o miłości między kobietą i mężczyzną i odczytywany jest jako alegoria miłości Boga do narodu wybranego. Ten alegoryczny sens odbierany jest jako opis relacji między Chrystusem a Kościołem, Bogiem a ludźmi, Chrystusem a duszą ludzką, Mesjaszem a Izraelem.
Miłość przedstawiona w poemacie jest szczera, głęboka, namiętna, bezinteresowna, wzniosła, idealna, a także (jednocześnie) zmysłowa i duchowa. To uczucie odwzajemnione i dające wiele szczęścia. Oblubienica przeżywa to uczucie w sposób bardziej zmysłowy i intensywniej manifestuje swoje uczucia, jej druga połowa jest bardziej powściągliwa i uduchowiona, oblubieniec zachwycony jest pięknym ciałem swej ukochanej.