Piękna, radosna piosenka ludowa. Najbardziej popularne są dwie pierwsze zwrotki, najczęściej bowiem są wykonywane. Któż jako dziecko nie śpiewał tego utworu, dzieciom bowiem został dedykowany i dla nich napisany. Autorzy testu czy melodii nie są znani. Pochodzi prawdopodobnie z przełomu XVIII/XIX wieku, po raz pierwszy pojawiła się w zapiskach spisał Zygmunta Glogera (1845-1910), historyka, archeologa, etnograf, folklorysty, w 1892 roku. Piosenkę współcześnie znaleźć ją można w śpiewnikach biesiadnych i harcerskich.
Krakowiaczek jeden
miał koników siedem,
pojechał na wojnę,
został mu się jeden.
Siedem lat wojował,
szabli nie wyjmował,
szabla zardzewiała,
wojny nie widziała.
Krakowianka jedna
miała chłopca z drewna,
a dziewczynkę z wosku,
wszystko po krakowsku.
Krakowiaczek ci ja,
krakowskiej natury,
kto mi wejdzie w drogę,
ja na niego z góry.
Krakowiaczek ci ja,
któż nie przyzna tego,
siedemdziesiąt kółek,
u pasika mego.
Krakowiaczek ci ja,
z czerwona czapeczką,
szyta kierezyja,
bucik z podkóweczką.
Gra mi wciąż muzyka,
a kółka trzepocą,
jak małe księżyce
w blasku się migocą.