- Utwór z cyklu „Vade-mecum”.
- Powstał podczas pobytu poety w Weronie, gdzie zwiedzał domy Montekich i Kapuletich oraz grób Romea i Julii na cmentarzu Campo Fiera.
- Wiersz z gatunku liryki opisowo-refleksyjnej.
- Składa się z numerowanych strof, każda po 3 wersy.
- Można poszczególne strofy zatytułować (Oko błękitu, Spadająca gwiazda, łza anioła, Kamień).
- Wiersz sylabotoniczny z takim samym rozkładem sylab i akcentów w wersach.
- Poeta wraca w wierszu do Werony, gdzie rozegrała się historia Julii i Romea.
- Autor zastosował aluzję literacką przywołując zakochanych bohaterów tragedii W. Szekspira.
- Poznajemy w wierszu reakcje na zjawisko spadającej gwiazdy.
- Aluzja literacka pozwoliła Norwidowi na przedstawienie różnych postaw bohaterów.
- Mamy zobrazowaną postawę cyprysów (one postrzegają ją jako łzy anioła) i ludzi, dla których to spadający po prostu kamień, meteoryt.
- Postawę cyprysów można nazwać romantyczną, wrażliwą, poetycką.
- Postaw ludzi jest rozumowa, realna, racjonalistyczna.
- Mamy zastosowaną konfrontację dwóch światopoglądów racjonalistycznego i romantycznego.
- Podmiot liryczny nie wypowiada się wprost, ale z jego wypowiedzi wynika, że bliższa jest mu postawa cyprysów.
- W wierszu znajdziemy przenośnie (np. „łagodne oko błękitu”) oraz epitety (np. „rozwalone bramy”).
- Wiersz zbudowany na zasadzie kontrastu (burza – spokój, świat ludzi współodczuwających z naturą – świat dominacji rozumu).
- Daje się zauważyć oszczędność słów i sugestia dla czytelnika – pomyśl i zastanów się , świat jest zagadką.
I
Nad Kapuletich i Montekich domem,
Spłukane deszczem, poruszone gromem,
Łagodne oko błękitu.
II
Patrzy na gruzy nieprzyjaznych grodów,
Na rozwalone bramy do ogrodów —
I gwiazdę zrzuca ze szczytu;
III
Cyprysy mówią, że to dla Julietty,
Że dla Romea — ta łza znad planety
Spada… i groby przecieka;
IV
A ludzie mówią, i mówią uczenie,
Że to nie łzy są, ale że kamienie,
I — że nikt na nie… nie czeka!