- Prapremiera sztuki miała miejsce w Krakowie w 1946 roku.
- Utwór uznano za syntezę dramatów J. Szaniawskiego.
- Główny problem pojawiający się w twórczości pisarza można ująć w formę następującego pytania: Ja jest prawda o człowiek, czy możliwe jest jej poznanie, czy tear ma możliwość jej ujawnienia?
- „Dwa teatry” to sztuka wielowarstwowa, ponadczasowa, która ilustruje poglądy autora na rolę, funkcje i granice teatru.
- Sztuka podważa celowość bytowania człowieka w świecie ograniczonym brakiem uczuć wewnętrznych.
- Pokazuje dramat ludzkiego wyboru między marzeniami a realnym życiem w rodzinie, środowisku, społeczeństwie.
- Odczytuje się się utwór jako nową odmianę dramatu realistyczno-społecznego z elementami psychologii.
- Jest to odmienne ujęcie symboli, aluzji, skrótowej charakterystyki postaci, pewnego dystansu twórcy do przedstawianych problemów życiowych.
- Dramat zawiera filozoficzne uwagi, refleksje o sztuce, wiążąc je jednocześnie z wydarzeniami historycznymi (wojną, powstaniem warszawskim, obrazami burzenia Warszawy).
- Akcja dramatu rozpoczyna się kilka miesięcy przed wybuchem wojny, przed tragicznym wrześniem 1939.
- Charakteryzuje się oryginalną budową.
- Zawiera dwa wątki jednego teatru, rozgrywające się w trzech aktach:
- *** Akt I – przeżycia, refleksje Dyrektora „Małego Zwierciadła”.
- *** Akt II – dwie jednoaktowe sztuki: „Matka”, „Powódź”.
- *** Akt III – klamra spinająca Akt I i II, w nowej rzeczywistości powstającej po wojnie „Teatru Snów”.